Begin dit jaar krijgt Luca Marks uit Bergschenhoek heel slecht nieuws: “Je hebt een kwaadaardige tumor in je hoofd.” Vrijwel direct belandt hij op de operatietafel. Daarna volgen dertig bestralingen. Toch loopt hij volgend weekend ‘gewoon’ de marathon in Rotterdam. Om geld op te halen voor de bestrijding van kanker.
“Misschien ben ik wel de enige loper met een muts op”, zegt Luca over de grote uitdaging die hem op 16 april te wachten staat. “Want door de bestralingen ben ik helemaal kaal geworden. Dus als je vraagt waaraan het publiek mij kan herkennen, dan is het een rode muts.”
Het is begin middag en de student rechten uit Bergschenhoek is net terug van een training in de sportschool. “Voorheen was ik een fanatiek krachtsporter”, zegt hij. “Maar nu staat alles in het teken van de marathon en heb ik vooral gefietst. Hardlopen doe ik nooit op een loopband, maar buiten. Da’s fijner.”
Gekkenwerk?
Je wagen aan een marathon, terwijl er drie maanden geleden een hersentumor uit je hoofd is gehaald, is dat geen gekkenwerk? “Sommige mensen schudden inderdaad het hoofd en vinden dat het onverstandig is”, reageert Luca. “Maar ik voel me er heel goed bij. En mijn artsen zeiden ook: als jij je hieraan kunt optrekken, moet je het doen.”
Hij heeft al een marathon in de benen. “Vorig jaar deed ik ook mee en heb ik mezelf helemaal stukgelopen. Ik wilde rond de 03’30 finishen en ging veel te snel van start. Na 28 kilometer schoot de kramp in mijn benen en toen werd het afzien. Veertig minuten later dan de bedoeling was, kwam ik over de eindstreep. Dit jaar wilde ik mezelf revancheren. Maar ja, het is wat anders gegaan allemaal…”
Helemaal aangeslagen
“Een achtbaan”, noemt hij wat hem sinds 9 januari allemaal is overkomen. “Op die dag ging ik weer eens naar de huisarts, omdat ik heel veel hoofdpijn had, slecht zicht en enorm duizelig was. De dokter, die tijdens eerdere consulten nog had geopperd dat mijn klachten misschien met studiestress of de ziekte van Pfeiffer te maken hadden, stuurde me meteen door naar het Sint Franciscus voor een scan. Ik weet nog goed hoe de arts me de uitslag kwam vertellen: helemaal aangeslagen. ‘Ik ga je veel sterkte wensen’, zei ze. ‘Want je hebt een kwaadaardige hersentumor’. Dezelfde dag nog werd ik opgenomen in het Erasmus MC en een dag later lag ik op de operatietafel.”
“Zelf weet ik niet meer zo goed wat er allemaal gebeurde en wat ik daarbij voelde. Want ik zat flink onder de pijnstilling”, vervolgt hij. “Maar mijn ouders hebben iedereen die me lief is kort voor de operatie nog naar het ziekenhuis laten komen. Om afscheid te nemen voor het geval dat…”
Huisje op vakantiepark
Vijf uur lang duurt de operatie die Luca ondergaat. Er wordt een tumor van zo’n zes centimeter uit zijn hoofd verwijderd. En dat is niet alles. Hij moet ook bestraald worden, omdat er gevreesd wordt dat de kanker misschien is uitgezaaid. “Ik moest daarvoor naar Groningen. Omdat ze daar een speciaal apparaat hebben dat bij de bestralingen minder schade aan je organen veroorzaakt.”
De 5-koppige familie Marks en Sophie, de vriendin van Luca, huren een huisje op een vakantiepark om tijdens de behandeling zo dicht mogelijk bij hem te kunnen zijn. “Vanuit daaruit deed iedereen zes weken lang gewoon zijn werk. En vertrok ik op doordeweekse dagen naar het ziekenhuis voor de bestralingen. Dertig in totaal. Voor de afleiding deden we veel spelletjes op dat park. En na een tijdje begon ik dus weer met hardlopen. Eerst ging dat moeizaam. Maar al snel liep ik weer vijf kilometer. En dat ben ik steeds verder gaan uitbouwen. Zo kwam ook de marathon weer in zicht.”
Dit jaar loopt Luca de marathon niet alleen. Zijn vriendin Sophie is ook goed getraind en zal niet van zijn zijde wijken. De tactiek? “Het omgekeerde doen van vorig jaar”, lacht Luca. “Dus rustig starten en dan misschien op het einde nog een keertje gas geven.”
“Ik ben echt supergemotiveerd”, gaat hij verder. “Want ik loop deze marathon voor KWF Kankerbestrijding. Toen ik me daar aanmeldde, had ik een bescheiden doel voor ogen: 5 duizend euro ophalen. Maar wat er gebeurt is ongelooflijk: de teller staat nu al op ruim 40 duizend. Mensen vinden mijn verhaal toch bijzonder, geloof ik.”
Het lukt hem intussen niet meer om iedereen persoonlijk te bedanken. “Dat kan de website van KWF niet aan. Maar ik ben iedereen enorm dankbaar. Er is trouwens nog klein beetje ruimte op de achterkant van mijn shirt voor sponsors. De voorkant is al uitverkocht. Ik ben een soort rennende reclamezuil.”
En wat als de marathon erop zit? “Dan ga ik aan de chemokuur”, zegt Luca. “Vanaf eind april staan er vier kuren van zes weken in mijn agenda. Gelukkig hoef ik daarvoor niet meer naar Groningen. Dit kan gewoon in Rotterdam.” Hij vertelt het allemaal nuchter, bijna alsof het over een andere persoon gaat. “Ach”, reageert hij, “ik ben wel wat gewend in het leven. Als tiener heb ik door een sportblessure drie jaar lang niet op een van mijn voeten kunnen staan. En kon ik vaak niet doen wat leeftijdsgenootjes allemaal wel konden. Dat was lastig. Maar inmiddels ben ik ouder en kan ik een stuk beter relativeren. Ik leef nog en de kanker is niet uitgezaaid, heb ik te horen gekregen. Dus op 16 april ga ik, samen met mijn meissie, alleen maar genieten.”
Wil je Luca helpen om nóg meer geld voor KWF Kankerbestrijding op te halen? Klik dan hier
