Voor pianist Wibi Soerjadi is het een bijzonder jaar. Op 2 november viert hij zijn 45-jarig jubileum als concertpianist met een speciaal optreden in De Doelen in Rotterdam — precies de plek waar zijn muzikale avontuur begon.
“Het begon allemaal hier.” vertelt hij terwijl hij om zich heen kijkt in de grote zaal van De Doelen. “Als elfjarige stond ik hier voor het eerst op het podium tijdens een pianofestival. Toen wist ik: dit is wat ik wil. Dit is mijn wereld.”
De magie van een eerste noot
Wibi herinnert zich nog goed hoe het voelde om als jongen voor het eerst die concertzaal binnen te lopen. “Het was pure magie. Die akoestiek, het geluid van de vleugel, de toon die rond danst in de zaal — dat gevoel vergeet ik nooit meer.”
Dat moment werd het startpunt van een leven vol muziek. “Ik voelde als kind zoveel emoties. De piano werd het instrument waarin ik alles kwijt kon. Alle gevoelens, alle ontdekkingen — ik kon ze verklanken. Vanaf dat moment wist ik: dit is mijn instrument.”
Jeugd in Berkel en Rodenrijs
Wat niet iedereen weet, is dat een groot deel van Soerjadi’s jeugd zich afspeelde in Berkel en Rodenrijs. “Ik heb daar tot mijn zestiende gewoond. Daar ontdekte ik de piano, daar kreeg ik les. Mijn hele jeugd ligt daar.”
Hij vertelt met warmte over zijn herinneringen aan het dorp. “Ik fietste overal heen, naar het centrum, dat toen nog klein was. Ik herinner me nog de boekenzaak en de Chinees ernaast. En later, als ik mijn ouders bezocht, gingen we vaak naar Verhage om wat te eten. Ik heb daar zulke mooie herinneringen aan.”
Ook zijn broers maakten deel uit van die jeugd. “We speelden vaak honkbal op het veld vlak bij huis. En dan fietste ik naar het station, langs het huis van Annie M.G. Schmidt dat ik altijd een soort sprookjeshuis vond. Dat zijn beelden die blijven.”
Van kinderdroom naar carrière
Na zijn jeugd in Berkel vertrok Wibi naar het conservatorium, en niet veel later begon een indrukwekkende carrière met optredens over de hele wereld, waaronder in de Carnegie Hall in New York.
Toch is het de magie van die eerste keer in De Doelen die altijd is blijven hangen. “Ik weet nog hoe ik daar stond, hoe ik de toetsen aanraakte. Dat gevoel van verwondering is nooit weggegaan.”
Het jubileumconcert
Tijdens zijn jubileumconcert in De Doelen keert hij terug naar dat eerste moment. “Ik ga het stuk spelen dat ik toen ook speelde: de Turkse Mars van Mozart. Precies zoals ik het toen deed, alleen kon ik toen net bij de pedalen.” zegt hij lachend.
Het programma van de avond wordt een reis door de tijd. “We gaan van mijn beginperiode, via het conservatorium en Carnegie Hall, naar mijn liefde voor filmmuziek. En ik speel een eigen compositie die ik schreef voor mijn paard Flashback, dat begin dit jaar overleed. Dat stuk bestaat uit elf delen, en ik speel er vier van. Het is heel persoonlijk — ik schreef het als een vorm van therapie. Maar het raakt mensen, en dat maakt het bijzonder.”
Emotie in muziek
Muziek is voor Soerjadi altijd meer geweest dan noten en techniek. “Het mooie aan muziek is dat je emoties kunt verklanken. Je voelt iets intens, en dan ontstaat er een melodie, een sfeer. Daar bouw je een compositie van — het is de taal van gevoel.”
Het schrijven van het stuk voor zijn paard hielp hem bij het verwerken van verlies. “Het heeft mij enorm geholpen. En als mensen het herkennen in hun eigen verdriet of emoties, geeft dat troost. Dat vind ik het mooiste wat muziek kan doen.”
Een terugblik vol dankbaarheid
Nu, 45 jaar nadat hij als jongen op dat podium stond, kijkt Wibi met dankbaarheid terug. “Ik was als kind avontuurlijk en op zoek naar iets allesomvattends. Dat vond ik in de piano. En nog steeds voel ik diezelfde passie.”
Zenuwen heeft hij nauwelijks meer. “Ik ben niet echt zenuwachtig, meer positief gespannen. Ik voel me vol vuur — ik wil knallen en iets moois laten beleven.”
Waarom mensen moeten komen? “Omdat het een uniek concert wordt.” zegt hij met een glimlach. “Het is een reis door de tijd, heel gevarieerd en voor een breed publiek. Iedereen zal er iets in herkennen. En voor mij persoonlijk voelt het als thuiskomen — in De Doelen, en een beetje ook in Berkel en Rodenrijs.”
