Tijdens de Roparun kwamen persoonlijke verhalen en indrukwekkende prestaties samen. Voor veel deelnemers was het meer dan een sportieve uitdaging – het was een tocht vol betekenis. Zo ook bij team 112 Brandweer Rotterdam Rijnmond waar de helft van de deelnemers afkomstig zijn van de brandweerkazerne in Berkel en Rodenrijs.
Een van de deelnemers van dit team vertelt openhartig over zijn bijzondere ervaring: “Deze route was heel bijzonder voor mij. Normaal doe ik altijd mee, maar dit keer kon dat even niet. Twee maanden geleden heb ik een stamceltransplantatie gehad. Gelukkig kreeg ik afgelopen week goed nieuws: alles ziet er op dit moment goed uit.” Ondanks dat zijn ziekte ongeneeslijk blijft, kijkt hij vooruit. “Ik krijg nu alleen nog immunotherapie. We bouwen rustig op, en hopelijk kan ik volgend jaar weer meedoen.”
Toch stond hij er dit jaar niet helemaal buiten. Hij mocht mee over de finish. “Dat is zó bijzonder. De Roparun laat je niet meer los. Eenmaal meegedaan, dan zit het in je hart. Het is een lach en een traan. En ik weet zeker waar ik het voor doe. Het is een prachtig evenement voor een prachtig doel.”
Ook andere deelnemers deelden hun persoonlijke beweegredenen. Zo liep Martijn speciaal ter nagedachtenis aan zijn moeder. “Voor mijn moedertje. Het is mooi dat ik dat mag doen. Trots, voldoening dat gevoel overheerst.” Twee jaar geleden overleed zijn moeder.
Voor velen is de saamhorigheid tijdens de Roparun even waardevol als de prestatie zelf. “Je merkt dat er onderweg vriendschappen ontstaan, zelfs al kende je elkaar daarvoor nauwelijks. Iedereen loopt met een doel. Samen kom je erdoorheen.”
Niet alleen het lopen was soms zwaar, ook het combineren van het evenement met privéomstandigheden bracht uitdagingen met zich mee. Zo vertelde een deelnemer over zijn pas gesloten huwelijk een maand terug: “Het was even wennen allemaal. En dan ook nog het hele weekend op pad. Ik was het hele weekend druk met de run, maar zij vond het niks.” Toch overheerst de dankbaarheid. “Even bijkomen nu, en dan zien we wel weer of ik volgend jaar weer meedoe.”
Voor Marlon was het zwaar, maar de finish werd gehaald. “Ik voelde me al niet goed en zei zaterdagavond nog dat ik ziek werd. Maar ik heb doorgezet. Het was echt afzien, maar ook heel bijzonder. Nu eerst naar huis, douchen en lekker slapen.”
