De Roparun is geen gewone estafetteloop. Het is een levensverhaal in beweging, gedragen door emoties, verbondenheid en een ongekende drive om iets te betekenen voor een ander. Ook dit jaar werd de indrukwekkende tocht weer beleefd door honderden deelnemers, waaronder team Jatogniettan
“Het is elke keer weer een feestje.” zegt teamcaptain Menno Been met tranen in de ogen. “En ook al denk je soms: waar ben ik aan begonnen, dan gebeurt er weer iets wat je raakt tot op het bot.” Die emotionele rollercoaster is precies wat de Roparun zo bijzonder maakt. Het is afzien, lachen, zweten en huilen en dat vaak allemaal binnen één uur.
“Je krijgt bij de finish een staande ovatie, daar doe je het voor. Die mensen langs de kant, de blijdschap, het meeleven dat maakt alles goed.” Die staande ovaties, de muziek onderweg, het samen zingen en de glimlach op de gezichten van teamleden maken de zware kilometers lichter. “Zolang iedereen gezond aankomt en niemand klaagt, is het voor mij geslaagd.” klinkt het nuchter én trots.
Voor Nikki heeft de Roparun ook een diep persoonlijke lading. Haar vriend Jochem liep jarenlang mee met het team, maar kon dit jaar vanwege een hersentumor niet deelnemen. Ondanks zijn afwezigheid bleef Nikki dicht bij het team betrokken en zette zij zich met volle overgave in voor de gezamenlijke missie: zoveel mogelijk geld ophalen voor mensen met kanker. “Het is zo bijzonder om hier te zijn.” vertelt Nikki. “Jochem was misschien niet fysiek mee, maar hij is in gedachten altijd bij ons. Deze editie voelde voor mij extra zwaar, maar ook heel waardevol. Het was voor mij een manier om dichtbij hem te blijven, om iets te doen wat hij ook zo belangrijk vond.” Bij de finish wachtte Jochem haar op en samen liepen ze over de finish.
“Het was door de vele regen zwaar.” lacht Warren. “Maar dat is allemaal maar relatief als je bedenkt waar je het voor doet.” De omstandigheden waren soms pittig, maar het enthousiasme overheerste. “Leuke mensen, veel gelachen, misschien een traantje gelaten, maar vooral veel gelachen.”
De opbrengst is een ander hoogtepunt. “We hebben weer belachelijk veel geld opgehaald voor het goede doel.” klinkt Peter trots. Want daar draait het uiteindelijk om: geld inzamelen voor mensen met kanker. “De Roparun is het leven.” zegt Peter treffend. “Vol emotie, met diepte- en hoogtepunten. Je lacht, je huilt en uiteindelijk wil je volgend jaar weer.” Hij doet zijn zonnebril af en laat zijn tranen zien.
Terwijl de deelnemers hun verhalen delen en foto’s worden gemaakt, is er één zekerheid: volgend jaar staan ze er weer. “We gaan weer janken, lachen en lopen. Omdat het moet, en omdat het zo mooi is.” vertelt Peter. Misschien zeggen ze dan opnieuw: “Dat is niet te doen.” maar ze doen het toch. Want de Roparun is meer dan een loop, het is een ervaring die je verandert. Het Roparunvirus. Ja tog, niet tan?!
