door Marc de Boer, RTV Lansingerland
Elk jaar gaan we als RTV Lansingerland mee met de Roparun. Op vrijwillige basis, vanuit Parijs, dag en nacht. De Roparun is een estafetteloop van honderden kilometers waarbij teams in estafette van onder meer Parijs naar Rotterdam lopen om geld op te halen voor mensen met kanker. Het is een loodzware onderneming, zowel fysiek als logistiek. Rond elk team zit een leger aan vrijwilligers: chauffeurs, fietsers, verzorgers, catering, techniek, media – allemaal mensen die hun vrije dagen opofferen om dit mogelijk te maken. Wij doen als omroep op de route al jaren verslag van de teams met een link naar Lansingerland. Zo hebben we in de loop der jaren heel wat bijzondere mensen leren kennen. Één van die mensen is Warren.
Warren van der Ree is de kwartiermaker van team Jatogniettan. Al jaren. Een bekende verschijning in het Roparun-circuit. Geen man van de spotlights overigens. De eerste keer dat ik hem een microfoon onder z’n neus hield, keek hij me aan alsof ik gek was geworden. “Vraag dat maar aan een ander,” zei hij. En dat was dat.
Maar inmiddels zijn we drie jaar verder. We hebben samen nachten doorgedraaid, regen getrotseerd, technische problemen opgelost, gelachen, gezwegen, gevloekt en koffie gedeeld. En gaandeweg groeide er iets. Tijdens de afgelopen Roparun, ergens tussen Parijs en Rotterdam, was er opeens dat moment waarop Warren zich voor het eerst openstelde voor de camera. Niet gespeeld, niet voorbereid. Gewoon Warren, zoals hij is. Rechtuit, oprecht, met een verhaal dat raakt. “Kom maar op,” zei hij. En zo vertelde hij opeens over zijn liefde voor tatoeages, de Roparun, waarom dat zo belangrijk voor hem is en wat het voor hem betekent: saamhorigheid. En vooral: waar we het voor doen, of zoals alleen Warren dat kan zeggen – voor al die mensen die het nodig hebben.
Daar ontstond ook het idee voor de nieuwe tatoeage – zoals Warren die elk jaar laat zetten – maar dit keer met een mooi gebaar naar ons. Een thank you voor RTV Lansingerland. Voor de inzet die het ook van ons vergt: lange dagen, korte nachten, voortdurend monteren, schrijven, rijden en schakelen. Altijd aan, altijd in dienst van het verhaal. Niet alleen voor het team op de route, maar ook voor al die vrijwilligers in Lansingerland die achter de schermen keihard werken. Mensen die dagenlang non-stop radio maken, regie doen, social media vullen, techniek draaien – die samen een omroep draaiende houden zodat het publiek thuis de Roparun kan volgen alsof ze erbij zijn.
En misschien tintelde er ook iets anders in de lucht, iets wat ons zonder woorden verbond: in datzelfde jaar verloor een van onze collega’s, die mee was op de route, haar zus aan kanker. Het werd niet uitgesproken, het was een beetje taboe, maar het hing wel in de lucht. Het voelde bij alle interviews als een gedeeld besef van waarom we dit doen. En het schepte een band. Een stille verbondenheid die dieper ging dan het samenwerken alleen.
Een blijk van waardering. Een ode, zoals Warren het zelf noemde. En dat raakte. Niet alleen omdat het zo onverwacht kwam, maar ook omdat het een teken was van vertrouwen. Van verbondenheid. Samen met collega’s van de omroep en met Warren hebben we wekenlang volop ideeën uitgewisseld. Over wat het ontwerp zou kunnen zijn, wat het moest uitdragen, en hoe het eruit kon zien. En het uiteindelijke resultaat mag er zijn. Alles zit erin: zijn verhaal, onze betrokkenheid, en het gevoel van verbondenheid dat we allemaal meedragen.
En dat verhaal kreeg afgelopen weekend, maanden later, in Tattoo Bob op Katendrecht, zijn uiteindelijke vorm. We liepen op zaterdagmiddag badend in een heerlijk vroeg lentezonnetje samen naar binnen. De tatoeage stond al op papier: de Erasmusbrug en de Eiffeltoren, verstrengeld overlopend in elkaar verbonden door de woorden “Samen sterker door strijd”. Een eerbetoon aan zijn team, aan de Roparun, aan de mensen waarvoor we het allemaal eigenlijk doen – oh ja, en ook aan ons.
Niet meer op zijn rug, waar al eerdere tattoos staan. Maar achter op zijn rechterbeen – een nieuwe plek, voor een nieuwe fase. Want dit jaar is anders. Zijn moeder is overleden, en dat tekent alles. Toch wilde hij door. Wilde hij deze traditie voortzetten, juist nu.
Tijdens het zetten sprak hij openhartig. Over verlies. Over veerkracht. Over saamhorigheid. En over hoe hij zelf veranderd is. “Drie jaar geleden hoefde ik niks van jullie te weten. Nu denk ik: kom maar. Ik zeg gewoon wat ik denk.”
Dat deed hij. En het raakte me.
Sommige verhalen blijven onder je huid zitten. Deze letterlijk én figuurlijk.
