Als meisje van acht had Maaike de Schepper (34) uit Bergschenhoek maar één doel voor ogen: dierendokter worden in Afrika. Na jaren van studie en de nodige tegenslagen werd haar droom werkelijkheid. Ondertussen werkt ze al bijna acht jaar als dierenarts in Namibië, waar ze vaak oog in oog staat met leeuwen, olifanten en neushoorns.
Leeuwen beschermen tegen stropers, een antilope met een verwonde poot verzorgen en olifanten verdoven: het is slechts een greep uit het werk van Maaike als dierendokter in Namibië. “In de ochtend weet ik vaak nog niet wat mij te wachten staat, waardoor elke dag weer een ander avontuur is.”
Hoe ziet het dagelijks leven als dierendokter in Namibië eruit?
“Het verschilt enorm. Ik ben bijvoorbeeld plannen aan het maken voor het verhuizen van een olifant van het ene natuurpark naar het andere en in de tussentijd moest ik een teen van een zebramangoeste amputeren, nadat hij in een gevecht gewond was geraakt. Dingen kunnen gepland worden, maar het is vaak ook last minute.”
“Ik sta niet elke dag oog in oog met een leeuw. Er kunnen ook saaie dagen tussen zitten. Dan ben ik bezig met een rapport schrijven of mijn kliniek schoonmaken.”
“Het werk is in ieder geval heel anders dan in Nederland. Daar doe je een koe even in een klem en hier moet je eerst twee uur vliegen met de helikopter om een olifant te vinden en hem te darten (verdoven op afstand met een verdovingsgeweer, red.). Ook de medicijnen zijn heel anders. Als ik mezelf zou krabben met een naald met de verdoving die ik toedien bij neushoorns, die tienduizend keer sterker is dan morfine, zou ik binnen dertig seconden doodgaan.”
Foto: BNNVARA/Wildlane
Zijn er ook enge momenten bij?
“Ik heb ooit gehad dat een leeuw voor mijn gezicht lag en wakker werd uit zijn verdoving toen ik net zijn blinddoek aan het opzetten was. Gelukkig was hij toen niet helemaal wakker, maar nog een beetje dronken. Dat zijn wel momenten dat je even ‘oei’ denkt.”
“Een andere keer viel een neushoorn boven op mij na zijn verdoving. Dat had ook slechter kunnen aflopen dan twee gebroken ribben. Je houdt gewoon met alles rekening en je moet heel erg vertrouwen op de mensen om je heen. Er is ook altijd een safety officer bij het team.”
Hoe kwam je, ondanks de gevaren, op het idee om dit als werk te doen, ook zo ver van huis?
“Als kind wilde ik al dierendokter worden en het doel was voor mij altijd Afrika. Neushoorns, olifanten en leeuwen zijn toch wel echt de iconische dieren. Tuurlijk is het soms ook moeilijk om ver weg te zijn van huis. Ik kan niet zomaar even op een terras gaan zitten met vriendinnen en ook mijn ouders, mijn broertje en de rest van de familie moet ik missen. Maar ik denk niet dat ik zo gelukkig zou zijn in Nederland als ik nu hier in Namibië ben.”
Je doet het werk nu al acht jaar. Hoe kwam het tot een eigen serie?
“Freek Vonk is voor zijn opnames bij ons langs geweest. Toen is het balletje gaan rollen. Uiteindelijk werd er een pilot opgenomen, maar het heeft even in de ijskast gelegen, want in mei 2020 kreeg ik de diagnose borstkanker.”
Hoe ga je met zo’n heftige diagnose om?
“Het was wel heftig. De dag van mijn diagnose was ik olifanten aan het darten en was er ook een filmcrew van Disney+ en National Geographic. Ik heb wel gelijk aan het begin gezegd dat ik wilde blijven werken.”
“Ik ben wel ziek geweest van de chemo, maar toen ben ik ook blijven werken. Het was een goede afleiding voor mij. Het werk heeft mij op de been gehouden.”
“Uiteindelijk werd ik vorig jaar oktober schoon verklaard en toen belden de mensen van de serie mij van: ‘Joh Maaike, heb je er nog zin in?’ Dat had ik, dus toen zijn de voorbereidingen begonnen en in maart en april van dit jaar werd het opgenomen.”
Foto: BNNVARA/Wildlane
Stonden de camera’s niet de hele tijd in de weg?
“Het team was goed en respectvol. Het filmen ging heel soepel en toen ze weg waren moest ik echt even wennen. Het voelt met de serie ook veel meer alsof ik mijn avonturen kan delen. Foto’s laten zien en verhalen vertellen kon altijd al, maar ik denk dat mensen met televisie toch beter zien hoe het er allemaal aan toe gaat.”
“Het was ook een goede manier om niet alleen kinderen, maar ook volwassenen te kunnen informeren over het belang van natuurbehoud. We kunnen veel leren van hoe ze hier met natuur omgaan. Het conflict dat nu in Nederland met de wolf ontstaat, leeft hier al honderden jaren met leeuwen, luipaarden en cheeta’s. Het is denk ik heel goed om met dit soort series te laten zien dat er wegen zijn om samen met de wolf te kunnen leven.”
Kijk je wel eens terug op het feit dat je hier als achtjarig meisje al van droomde?
“Vooral als mensen vragen wat voor doelen ik nog heb, vind ik dat lastig te beantwoorden. Dit is altijd mijn doel geweest. Eigenlijk heb ik nooit verder dan dit gedacht en ik heb toch wel bereikt wat ik wilde. Het is nog altijd heel bijzonder om met deze dieren oog in oog te staan en ik ben heel blij met waar ik op dit moment ben.”
Dit verhaal is van mediapartner Rijnmond.
