Astrid Zichterman, palliatief verpleegster, vertelt een emotioneel relaas over de aankomst van de Roparun. De mensen die daar staan, hebben allemaal een persoonlijke reden om daar te zijn. En dat is bijna altijd kanker, bij zichzelf of bij een geliefde. De emoties gieren door het lichaam, iedereen begrijpt wat er gaande is, iedereen begrijpt wat voor een belangrijk moment dit is. En we voelen ons gesterkt in de strijd tegen kanker.
Ze schildert een prachtig beeld van hoe de deelnemende teams de Roparun beleven en wat voor persoonlijke offers de mensen moeten brengen. En dat iedere rol in het team van even groot belang en gewicht is. De offers draagt men met waardigheid, doordrongen van de betekenis van het evenement. De deelnemers doen het voor hun zieke medemens, om hem of haar beter te maken of ondanks ziekte een waardig bestaan te leiden.
Cornel spreekt met Peter Godijn, degene die hem gisteren een stop-and-go ‘aansmeerde’, met een knipoog natuurlijk, om een persoonlijke donatie af te dwingen. Peter en Cornel kunnen er smakelijk om lachen, we zijn benieuwd welke poets Cornel Peter volgend jaar tijdens de Roparun gaat bakken.
Peter schetst wat er nu gaande is. De laatste teamwissel vindt plaats en teams A en B vermengen zich. Het is wel zo dat de organisatie een beperking heeft opgelegd aan het aantal personen dat mag finishen op de Willemsbrug; dat zijn er twaalf. Peter benadrukt daarbij dat dit de pret absoluut niet drukt. ‘De heren hebben dat nu eenmaal besloten.’
Gelukkig overstijgt de geest van de Roparun regels en grenzen, dat moeten we ons altijd bedenken.
